HETO NA naman sina Bong at Jean sa pag-aargumento. Nabuksang muli ang pagtatalo. Isang linggo na noon ang nakararaan buhat ng gumradweyt si Jean.

            Nagulat na lamang si Bong ng ipaalam sa kanya ni Jean na kasalukuyan na nitong inaayos ang mga papeles patungong abroad.

            Gusto kasi ni Jean ay malakad na siya sa madali't malaon. Gusto rin niyang maiayos na munang lahat ang mga papeles na kakailanganin niya bago niya ipaalam iyon kay Bong ng sa ganoon ay wala na itong magawa naisip niya.

            Subalit walang lihim na hindi nabubunyag. Napag-alaman ito ni Bong hindi pa man naisasaayos ni Jean ang mga papeles niya. Nabalitaan ito ni Bong sa Ina ng dalaga. At agad ay nagtungo si Bong kina Jean.

            Nasa kalagitnaan na ng pagtatalo ang magkasintahan noon. Hindi na nagawa ni Bong na manlamig, kaya nagkabangga na ang init sa init. Nagmataasan na sila ng boses.

            "Heto na naman ba tayo! Sawang-sawa na ako sa usaping ito!" Si Bong. Mataas ang boses, namumula.

            "Ako man! Punding-pundi na rin ako! Hirap na hirap na ako, gusto ko ng kaginhawahan ng damdamin, gusto kong ibigay mo sa akin 'yon, ang gusto ko'y unawain mo ako," ani Jean. Nataon na sila lamang dalawa ni Bong ang nandoon kaya malaya nilang nailalabas ang isinasaloob nila sa isa't isa.

            "Pero hanggang kailan kita uunawain, hanggang sa habang panahon?! Ah, mahal kita Jean. H'wag naman sana tayong umabot sa puntong.....," patid na sabi ni Bong. Gusto niyang sabihing huwag naman sanang humantong sa paghihiwalay ang relasyon nila.

            Napayuko si Jean, pumikit, at nang oras ding iyon ay pumatak ang luha niya sa sahig, sunod-sunod na patak. Nang pagtuunan niyang muli ng pansin si Bong ay nakatalikod na at papalabas na ng bahay. Alam niyang nagdadalamhati ang damdamin ng binata sa kanya kaya hinayaan na niya itong lumisan.

            Ganoon naman si Bong, kusang umaalis kapag galit na talaga upang maiwasan ang masidhing pagtatalo. At dati ay hinahabol siya ni Jean kung siya ay lumilisan kapag alam nitong nagdadamdam siya, ngayon ay hindi na. Naisip kasi ng dalaga na palipasin muna ang init ng ulo ng kanyang nobyo bago niya kausapin.

            Padabog na sumakay si Bong sa dala niyang jeep. Pinaandar. Binomba ang selinyador, malakas at madiin kaya dinig ang ugong ng sasakyan maski na sa kabilang bahay nina Jean.

            Nakasilip sa bintanang may kurtina si Jean, kitang-kita niya kung paano paarangkadahin ni Bong ang sinasakyan, kumakamot ang gulong sa lupa, humaharurot.

            Lutang ang isip ni Bong noon, mabilis ang takbo ng jeep. Ramdam ng binata ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha. Makirot para sa kanyang kanyang puso ang pagtatalo nilang iyon ng kanyang nobya.

            Kung bakit pumailanlang pa ang awiting makabagbag damdamin sa sterio na nasa jeep niya, ang awiting paborito pa ng nobya niya.

                        How can I convince you

                        What you see is real,

                        Who I am to blame you

                        For doubting what you feel 

                        I was always reachin'

                        you were just a girl I knew......

            The Search Is Over 'yon, ilang linya sa kinanta ni Survivor.

            Pagdaka.

            POT! POT! POT!

            Nabigla si Bong. Nagulat siya sa biglaang pagbusina ng sasakyang sumusunod sa kanya. Trak palang malaki iyon, nakita niya ng kanyang lingunin. Sa pagkabigla ay nakabig niya ang manibela, narampa siya. Tumigil ang sasakyan doon.

            Diretso pa rin ang trak, humaharurot, hanggang sa mawala na iyon sa paningin ni Bong. Napabuntong hingina ang binata.

            Ano ba itong nangyayari sa kanya, lumulutang ang isip niya kaya tuloy kamontik na siyang maaksidente.

            Jean, ano ba itong nangyayari sa atin?!  naianas ni Bong sa sarili ng mapadukdok sa manibela ng sasakyan.

            Gusto niya ay mailabas ang kanyang sama ng loob. Ngumit paano? Kanino? Ah, kay Nini, naisip niya. Si Nini na pinsan ng kanyang nobya at lihim na hinahangaan niya. Pero paano niya uumpisahan ang pagsasabi sa dalaga gayun nahihiya siya. Bahala na!

            Pinaarangkada ni Bong ang jeep, mabagal lang. Napagtuunan niya ng pansin ang isang cafe bar and restaurant sa kabila ng kalsada. Nagningning ang kanyang mga mata na nakatitig doon dahil may pumasok sa kukote niyang idiya, iinom siya ng beer. Maglalasing siya. Sa ganoon ay makakalimutan niya pansamantala ang hinanakit sa nobya.

            Pumasok siya sa nasabing restoran. Naupo sa silya. Umorder sa waiter, tatlong boteng beer agad at titsarong bulaklak na kasya na sa isang tao. Mga isang oras din siyang nanatili doon sa pag-inom. Nang makalimang bote na siya ay tinigilan na niya. Baka kasi hindi siya makauwi kung magpapakalumo siya sa inuming 'yon, magmamaneho pa siya, naisip niya.

            Pauwi na siya noon, gegewang-gewang ang jeep niya sa kalsada. Buti na lang at walang gaanong sasakyang nagdaraan.

            Naalala niya si Nini ng matanawan niya ang tarangkahan ng bahay ng dalaga. Nagminor siya ng kaunti sa pagpapatakbo ng sasakyan. Nag-isip siya, dadaan kaya siya upang kamustahin si Nini o hindi na?

            Pagkaraan kasing gumradweyt ni Nini ay hindi pa sila nagkikitang muli ni Bong. Kung sa bagay, nami-miss na rin naman ni Nini ang makisig na porma ng binata, ang maamo nitong mukha, at ang matatamis nitong ngiti.

            Ang naging pasya ni Bong ay dalawin si Nini, kamustahin. Pero biglang nagbago, ayaw na niya. Napangunahan na naman kasi siya ng hiya eh.

            Nakakahiya naman kasi kung ganoon ang hitsura niyang ipakikiharap sa dalaga, naisip niya. Isa pa ay lasing siya ng araw na iyon, baka nga naman masabihan pa siya ng mga kaanak ni Nini ng walang-modo, lalong nakahihiya nga naman kaya napagpasyahan niyang ipagpaliban na lang at sa ibang pagkakataon na lang siya dadalaw.

            Ano ba kasi itong nadarama ni Bong para kay Nini, kakaiba na yata. Mukhang nahuhulog nang tuluyan ang kanyang damdamin sa dalaga, bagay na pinangangambahan ni Jean noon pa.

            Marahan ang ginawang patakbo ni Bong sa jeep ng nasa tapat na siya ng tarangkahan nina Nini. Pilit hinahanap ng paningin niya ang anyo ng dalaga ngunit wala doon. Hindi pa siya nakuntento ay ihininto na niya ang sasakyan at inurirat niya ng tingin ang bintana ng silid ni Nini ngunit ni anino ay wala siyang nakita.

            Wala talaga!  naibulong ni Bong sa sarili.

            "Hoy!"

            Hindi pa rin natinag si Bong sa narinig.

            "HOY!"

            Nagulat pa ang binata ng lumingon.

            "Nini?" nagtatakang sabi ni Bong.

            "Ako nga. Ano'ng ginagawa mo d'yan?" usisa ni Nini. Pauwi na siya galing sa bahay ng kaibigan niya ng makita niya si Bong na nakatambay sa labas ng tarangkahan nila. Akala nga niya ay kasama si Jean, hindi pala.

            "Ah eh, napadaan lang ako."

            "Kanina ka pa ba? Si Jean? Saan ka galing, sa kanila?" sinunod-sunod ni Nini ang tanong. "O bakit ganyan ang ayos mo hindi ka na cute, lasing ka ba?" usisa pa niya ng pabiro. Hindi na nakuhang sumagot ni Bong, napangiti lang.

            "'Baba ka d'yan, halika muna sa loob ng bahay," ani Nini.

            "H'wag na, nakakahiya itong ayos ko eh. Baka nand'yan ang erpat at ermat mo eh, d'yahe. Next time na lang," ani Bong.

            "O sige, ikaw ang bahala. Paano? Kamusta na lang kay Jean." Papasok na si Nini sa tarangkahan nila ng tawagin ni Bong.

            "Nini---, may sasabihin sana ako sa iyo eh."

            Napahinto ang dalaga at lumingon. Tumitig kay Bong. Nabakas niya agad ang suliranin ng binata sa anyo nito. "Si Jean ba? Nagdebate na naman ba kayo?"

            Tumango si Bong ngunit nakayuko.

            Naunawaan na ni Nini ang sitwasyon ni Bong kung bakit ito naglasing. Alam niyang may isinasaloob itong problema at kailangan ng taong mapaglalabasan niyon, mapagsasabihan. At alam niyang siya ang gusto ni Bong kaya ito nandoon.

            Hindi naman dating ganoon ang binata, hindi siya sanay malasing. Dangan nga lamang at nataon na mayroon siyang problema.

            "O sige, mag-uusap tayo ngayon. Sasabihin mo sa akin ang problema at tutulungan kita," ani Nini ng may lambing pa ang tinig.

            Pakiramdam ni Bong ay nagliwanag ang paligid niya sa narinig sa dalaga. "Saan? Sa bahay n'yo?" aniya.

            Umiling lang si Nini. "Lumipat ka sa kabilang upuan, I'll drive," anang dalaga.

            Sumunod naman si Bong. Pumayag na siya sa kagustuhan ni Nini dahil mahilo-hilo na siya ng mga sandaling iyon. Isa pa ay alam naman niyang marunong magmaneho ang dalaga. Ngunit may katanungan siya, Saan kaya sila pupunta?