MARCH 1991:

      Sa wakas ay tapos na ako sa kolehiyo. Makakatulong na rin ako sa mga magulang ko. Balita ko kasi ay malapit nang umalis ang mga US bases dito sa Pilipinas. Pagkaraan ay mag-iipon naman ako para sa sarili ko.

      At ang pinakaimportante ngayon ay alam kong tapos na rin si John. Ganap na siyang isang pintor.

      Si Sheena ay isang taon pa bago makatapos. Ewan ko lang kung matagpos niya dahil nahihilig siya sa barkada. Pero sana naman ay huwag niyang biguin ang aming mga magulang.

      Sa huling liham ni John ay nabanggit niyang dadalawin daw niya ang pamilya namin especially me kaya masayang masaya ako. Tinupad nga niya.

      Isang araw ay nasopresa na lamang ako ng may kumakatok sa pinto. Nang buksan ko ay si John na nga. How exciting! After a long, long years ay nagkita muli kami. At napatunayan kong totoong siya nga ang nasa larawan at 'di hamak na mas magandang lalaki pa siya sa personal.

      Agad niyang iniabot sa akin ang dala niyang bulaklak.

      Unabis na hindi ako nakapagsalita. Nanatili akong nakangiti at nakatitig sa kanya. Para akong napako sa kinatatayuan ko. 'Ni hindi man lang ako nakapagpasalamat sa bigay niyang mga bulaklak.

      "Hindi mo ba ako patutuluyin?" nakangiting sabi ni John. pagkatamis-tamis ng kanyang mga ngiti. Ni minsan ay wala akong nadamang ganoon sa mga pinapanhik kong mga manliligaw.

      "Tuloy ka.... Maupo ka." Taranta ako ng mga time na iyon. Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin sa pag-istima sa kanya. Gusto kong makipagkuwentuhan na sa kanya at mag-usisa ng kung anu-ano, gusto kong ipaghanda muna siya ng mamiminandal, gusto kong tawagin sina Nanay at Sheena.

      Pero hindi na pala kailangan. Parang nawala ang pananabik ko ng dumating si Sheena.

      "John? John! Oh it's you." Humahalakhak si Sheena ng lumapit kay John. Tumayo si John sa kinauupuan niya. Hindi ko akalain, biglang yumakap si Sheena kay John at nag-alumbitin sa leeg nito. Tumatawa lang naman si John at tumingin sa akin, ngumiti. Kaya naman ngumiti rin ako.

      Umuusok ako noon sa selos, I mean sa inis. Ewan ko kung inggit iyon kay Sheena dahil ang ginawa niya ay hindi ko nagawa.

      "Have a sit," ani Sheena kay John. "Oh, Ate, bakit hindi mo man lang pagmiryendahin ang ating guwapong bisita."

      Ano ba't nainis ako kay Sheena. Uutusan pa yata ako upang masolo si John. "Sige, ipaghanda mo na." Pinanlisikan ko siya ng mata. Sumunod naman ngunit nakaismid. Hinarap ko si John at siyempre, inilabas kong muli ang matatamis kong ngiti.

      "Salamat nga pala sa mga bulaklak, John."

      Tumango siya at ngumiti. Naninibago ako sa behavior niya ngayon. Mukhang ang dise-disente niya. Pormal pa ang dating. Nakatitig siya sa akin, titig na titig. Hindi ako nagpahalata pero alam kong gamunggo na ang pawis na umaagos sa akin. Hindi ko maintindihan ang sarili ko noon. Lalo na ng lumipat siya sa tabi ko at hawakan ang aking mga kamay.

      "Andria.... kay tagal kong pinanabikan na makita kang muli. Kay tagal kong hinintay ang sandaling ito." Hinalikan pa niya ang kamay ko. Pakiramdam ko ay nakalutang ako sa hangin pero hindi ako nagpahalata ba nasisiyahan ako sa ginagawa niya.

      Hindi ko na alam ang gagawin ko ng ilapit niya ang mukha niya sa tainga ko at sinabi niyang "I love you very much, Andria."

      Dama ko ang magkahalong init at bango ng kanyang hininga. Hindi dapat na maging ganoon ang nangyayari, baka kung saan pa mauwi, baka makalimot kaming pareho. Alam kong mahal niya ako at ganoon din naman ako sa kanya. Gusto ko na siyang yakapin.

      Hindi maaari! Baka bumaba ang pagtingin niya sa akin. Kailangang magpakipot muna ako. Kahit hindi na uso sa panahon ay iuuso ko ulit.

      Alam kong malapit na niya akong halikan kaya bigla akong tumayo. "Excuse me, John. Ang tagal ni Sheena, eh. BAka nagugutom ka na. Ako na ang kukuha ng pagkain."

      Hinayang na hinayang si John. Ako rin naman ay nanghihinayang din pero hindi naman ako katulad ng ibang babae na karakaraka ay bumibigay. Sayang lang ang mga turo sa akin ni Nanay kung hindi ko magagamit.

      Sa kusina ay sinita ko si Sheena.

      "Bakit ganoon ang asal mo kanina. Hindi ka na nahiya, kadalaga mong tao ay ginawa mo iyon."

      "Wala namang masama sa ginawa ko, Ate. Pagbati lamang iyon dahil matagal na kaming hindi nagkikita at saka hindi naman na iba sa atin si John, 'di ba?"

      "Kahit na!"

      "Nagseselos ka lang, eh," sinabayan pa ni Sheena ng tawa kaya nainis na naman ako sa sinabi niya.

      "Ilabas mo na 'yan doon!" Nauna na akong lumabas kay Sheena. Kasunod ko na siya. Ngumiti na naman ako kahit naiinis ako sa kapatid ko.

      Pagkababa ni Sheena sa meryenda sa mesita ay inunahan niya akong tumabi kay John. Doon ako sa kabilang upuan. Pero sa akin tumitingin si John. Hindi niya gaanong pansin si Sheena.

      "Ehem... Ehem...." nagpatawag pansin si Sheena. "May gagawin pa nga pala ako sa kusina, excuse me for a while."

      Tumayo si John. "Sige Sheena--- see you later." Nang maupo ay ako naman ang hinarap. "Si Tita Vida nga pala?"

      "Padating na iyon, may pinuntahan lang sandali." Napalingon ako sa pinto. "Hayan na pala siya, eh."

      Tumayo muli si John. "Magandang araw po," nakangiti si John ngunit parang hindi pansin ni Nanay. Lumagpas siya matapos sagutin ang bati ni John. Akala siguro niya ay manliligaw ko na ibang tao. Ngunit natigilan siya sa muling sinabi ni John.

      "Tita Vida--- Nagbalik na po ako."

      Agad lumingon si Nanay. "Anak! John, hijo---" napuno ng galak ang anyo ni Nanay at nilapitan si John. Masaya silang nagbatian, nagkamustahan. Tanungan. Nasapawan nga ako ni Nanay sa eksena, eh. Nanatili akong nakaupo at pinagmamasdan sila.

      "O s'ya. Maiwan muna kita at may aayusin lang ako."

      "Sige po, Tita Vida."

      "Andria, bahala ka muna kay John," ani Nanay sa akin.

      Sa wakas, mapapansin ulit ako ni John.

      Sa pagkakataong iyon ay nagkasolo kami. Marami kaming tinalakay. Naungkat pa namin ang paglalaro namin noong maliliit pa kami ngunit hindi na ang bahay-bahayan dahil nahihiya na kaming pag-usapan iyon. Tungkol sa propesyon ko at propesyon niya. Gusto niya at gusto ko. Nagkakatugma naman ang mga pinag-uusapan namin.

      Hindi siya gaanong nagtagal dahil gagabihin daw siya. May workshop pa daw siyang pupuntahan sa Olongapo pagkagaling niya sa amin. Hindi ko naman na siya pinigilan dahil baka gabihin siya.