MAS naging masaya ang relationship namin ni John buhat ng makasama namin si Sheena sa paglalaro.

      Akala ko ay mababawasan na ang atensiyon ko kay John buhat nang dumating si Sheena sa buhay ko. Mali pala ako, sa halip ay lalong nadagdagan ang pagtingin ko sa kanya sa pag-aakalang baka maging mas malapit siya kay Sheena. Dahil kung minsan ay nakakaramdam ako ng inggit kapag inaabutan ko silang naglalaro.

      Sa larong bahay-bahayan lang, siyempre--- kailangan ng Tatay at si John ang palaging gumaganap doon. At siyempre--- ako ang Nanay dahil ako ang mas matanda kay Sheena at siya ang gumaganap na anak namin.

      Pero kung minsan ay nagpupumilit si Sheena na siya naman daw ang Nanay at ako ang anak upang sila naman daw ni John ang kunwari ay mag-asawa. Hindi ako papayag dahil mas masarap ang gumaganap na Nanay sa laro dahil siyang kapareha ni John at iyon ang nagiging simula ng pagtatalo namin ni Sheena na kung minsan ay nauuwi sa away.

      Magsusumbong ang isa't isa sa amin kay Nanay siyempre ako ang kakampihan ni Nanay dahil ako ang tunay na Anak. Pero kapag narinig ni Tatay iyon ay pinapagalitan niya kami.

      "Maraming malalaro diyan, iba nalang ang laruin n'yo para hindi na kayo nag-aaway," madalas isermon ni Tatay sa amin. Tahimik lang kami kapag ganoon.

      Sa araw-araw na ginawa ng Diyos nang mga panahong iyon ay hindi na kami nagturingan na mag-iiba. Para na kaming magkakapatid. Alam ko na mas espesyal ang turing sa akin ni John kaysa kay Sheena. Nadadama ko naman 'yon, eh.

      Ang hindi lang maalis sa amin ni Sheena ay ang pag-iinggitan namin kung minsan. Lahat naman ay dumadaan sa ganoong pag-uugali kapag nasa edad pa ng kamusmusan.

      Ako ay magpipitong taon na noon samantalang si Sheena ay anim pa lang. Si John ay lumalakad na rin sa pito. Habang lumalaki kami ay unti-unti kong napupuna ang ugali ng aking kapatid, nagiging masungit siya, mainggitin at balatsibuyas.

      Muli ay naglaro kami ng bahay-bahayan. Nasa silid ko kaming tatlo. Habang abala si Sheena sa paggagayak ng mga gamit ay niyakap na lang akong bigla ni John. Nagulat ako at natawa. Wala pang bahid ng kamunduhan ang isipan namin noon. Ang alam namin ay para lang ding isang laro ang bagay na ganoon dahil nakikita ko si Tatay at Nanay na nagyayakapan.

      Niyayakap lang niya ako. Hindi pa siya marunong humalik. Maya-maya pa ay naramdaman ko ang bigat niya ng pumatong siya sa akin matapos akong mapahiga. Yumuyugyog siya, nagkahagikgikan kami sa tuwa. Nang mapansin kami ni Sheena ay lumapit siya sa amin ni John.

      "Ano 'yang ginagawa n'yo? Sali ako," aniya.

      "Hindi puwede, laro lang ng Tatay at Nanay 'to!" naisagot ko.

      Kumunot ang noo ni Sheena at hinila si John. Humiga siya at nagpapayakap din kay John, nagpapadagan. Inis na inis ako noon. Si John naman ay tatawa-tawa lang.

      Kapag ngayon ko iyon naiisip na malalaki na kami ay nahihiya ako sa aking sarili. Naitatanong ko pa sa aking sarili, "Magagawa kaya namin 'to ngayong malalaki na kami?"

      Minsan naman ay inabutan ko sina John at Sheena na nagbabahay-bahayan ulit. Nakita kong may manyika sila na kunwari ay anak at magkahawak kamay pa sila. Ang ikinagalit ko ay ng halikan ni John si Sheena at tumawa. Akala ko ay nagalit si Sheena dahil binira niya si John ngunit tumawa rin siya. Inis ako noon dahil hindi nila ako isinali.

      Lumipas pa ang ilang panahon at tumuntong na kami sa tamang edad upang mag-aral sa elementarya. Kulang pa ng isang taon si Sheena kaya hindi pa siya nakapasok.

      Hindi gaanong kalayuan sa bahay namin ang paaralan kaya nilalakad na lamang namin ni John. Sabay kaming pumasok at umuwi. At sa aming pag-uwi ay nasasabik kami sa muling paglalaro kasama si Sheena kahit na palagi kaming nagtatampuhan.