KAHIT bata pa ako noon ay marunong na rin naman akong makadama ng katulad sa damdamin ng mga may husto nang pag-iisip. Naaawa ako kay John sa nangyari sa kanya.

      Maligaya pa rin ako dahil buo ang pamilya namin. May natatawag akong Nanay at Tatay kung kailangan ko sila samantalang si John ay wala na.

      Marahil--- kaya din mabait si Nanay kay John ay naaawa din siya. Kaya buhat noon ay hindi na ako naiinggit kay John kapag nililibang siya ni Nanay.

      Madalas abutan ng tanghalian si John sa bahay namin. Wala naman si Tatay dahil nagtatrabaho kaya kapag inaya ni Nanay na kumain si John ay kumakain naman siya.

      Akala ko'y walang problemang darating sa akin na katulad ng kay John. Unti-unti akong nakakaramdam at nakakaranas ng problema simula ng may pinag-awayan sina Nanay at Tatay. Umiiyak si Nanay noon.

      "Walanghiya ka, Poleng. Buong-buo ang tiwala ko sa iyo! Pero ano ang ginawa mo? Niloko mo ako!" nanggigigil si Nanay sa galit.

      "Patawarin mo ako, Vida. Pinagsisisihan ko ang lahat ng nagawa kong pagkakamali sa inyo ni Andria. Pero huwag mong idamay ang bata, wala siyang kasalanan," tugon naman ng Tatay ko.

      Kapag nakikita ko silang nag-aaway ay umiiyak ako. Titigil lamang sila kapag lalapit ako at aawatin sila.

      "Poleng. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa iyo," wika ni Nanay.

      "Hindi na natin maibabalik pa ang nakaraan, Vida. Isa pa ay nananahimik na ang kaluluwa ni Ester. Patawarin mo na siya. At ang bata, maawa ka sa walang kasalanan," ani Tatay.

      "Bakit, naawa ka ba sa kanya ng gawin mo ang kasalanang 'yan? Naawa ka ba sa pamilya mo?"

      "Bigyan mo ako ng pagkakataong magbago. At saka--- kung 'yung ibang tayo ay natutulungan natin, kaya wala naman sigurong masama kung aampunin natin ang bata."

      Naging palaisipan sa akin ang pinag-usapan ng mga magulang ko. Bata, Ester, aampunin, anak sa labas, kaluluwa. Palibhasa'y mura pa ang isipan ko kaya nahirapan akong manghula.

      Ipinaliwanag sa akin ni Tatay minsang kinausap niya ako na hindi alam ni Nanay. Sinabi niyang may aampunin daw sila at gusto niyang ituring kong kapatid ko na. Babae daw at Sheena ang pangalan. Anak daw ng Tita Ester ko 'yon sabi pa ni Tatay. "Tita Ester?" ang alam ko'y wala akong tiyahin na Ester ang pangalan. Hindi ko pa alam noon na kabit pala ni Tatay ang babaing 'yon.

      Walang kibo si Nanay ng isama ni Tatay si Sheena sa bahay.

      "Andria, ang bago mong kapatid, si Sheena." Pakilala ng Tatay ko. "At Sheena, ang Ate Andria mo. Mula ngayon ay dito ka na titira. Siya naman ang Nanay Vida mo."

      Pinilit ngitian ni Nanay si Sheena. Nagdaramdam ang puso ni Nanay. Nang hindi niya makayanan ay tumakbo siya sa kusina at doon umiyak dahil may pilat pa rin ang sugat na nilikha ni Tatay sa kanyang puso.

      "Hi Sheena," ako ang unang bumati.

      "Hello...."

      Sinamahan namin siya ni Tatay sa kanyang silid. Sa una pa lang ay magaan na ang damdamin ko sa kanya kaya alam kong magkakasundo kaming dalawa. Naglaro agad kami.

      Sa una ay hindi matanggap ni Nanay na ampunin ang anak ni Tatay sa labas. Pero napapansin ko na habang lumalaon ay nagkakaroon ng amor si Nanay kay Sheena. Mabait naman din kasi si Sheena. At saka na-realize din siguro ni Nanay na talagang walang kasalanan si Sheena sa mga pangyayari.

      Natutuwa naman si Tatay sa mga nangyayari. Hanggang sa tuluyan na ngang maging miyembro ng pamilya si Sheena.