MATAPOS akong magsimba, linggo noon, ay agad akong umuwi dahil alam kong dadalaw si John sa bahay. Isa pa ay malapit na ring kumagat ang dilim noon.

      Tama nga ako, pagsapit ko sa bahay ay nandoon na si John, kausap si Sheena. Nasa sofa sila at parang nakakita ng multo ng makita akong dumating.

      Kasalukuyang nagpupunas ng pawis si John, si Sheena naman ay nag-aayos ng buhok at gusot ang damit. Kapwa sila humihingal pa.

      "Andria...." bungad na bati ni John.

      "Kanina ka pa ba, Ate?" usisa ni Sheena.

      Ngumiti ako, "Ngayon lang." May pumasok sa isip ko, pero sana ay hindi totoo. "Ang Nanay at Tatay?" usisa ko rin.

      "Wala. May pinuntahan sila," ani Sheena.

      Biglang nagsikip ang dibdib ko lalo pa at nakita kong nakalapag ang panty ni Sheena sa may ilalim ng sofa pati ang bra niya. Nagpakahinahon ako. Hindi ko ipinahalata sa kanila ang nadarama ko. Pero buo sa isip ko na may nangyari sa kanila sa sofa.

      This time, pakiramdam ko ay kumikinig ang kalamnan ko sa galit pero hindi pa dapat akong mag-react dahil wala naman akong nakitang aktuwal o let say, hindi ko sila nahuli sa akto.

 

      Kinakausap ako ni John pero di ko naiintindihan ang mga sinasabi niya. Lutang ang isip ko at nakikini-kinita ko sa aking isipan ang pagtatalik nina Sheena at John sa sofa.

      "I'm sorry, John. Masakit ang ulo ko ngayon. Bumalik ka na lang sa ibang araw."

      Nagpaalam na si John at umalis.

 

      Gabi na ay wala pa rin sina Nanay at Tatay. Hindi kami nagkikibuan ni Sheena. Akala ko ay sa akin siya papunta ng tumakbo pero lumagpas at sa kusina nagtuloy. Doon ay sumuka siya at nahulaan ko agad ang kalagayan niya.

      "Buntis ka, Sheena. Ilang buwan na? Sino ang Ama."

      Naawa ako sa kapatid ko ng umiyak at yumakap sa akin. Ang nasa isip ko ay ang huli niyang nobyo.

      "Si John!"

      Para akong nabingi. Umakyat ang dugo ko sa ulo. Gusto kong itulak si Sheena ngunit lalong humigpit ang yakap niya.

      "Ate, natatakot ako sa Tatay. Papatayin niya ako kapag nalaman niyang buntis ako."

      "Pero imposibleng si John. Ilang buwan pa lang kayong nagkikita." alam kong tatlong buwan nang hindi dinadatnan si Sheena. Pero ikinaila niya.

      "Magdadalawambuwan pa lang, Ate. At si John ang Ama. Kailangang panagutan niya itong dinadala ko."

      Sa nangyaring iyon, alam kong simula na iyon ng pagguho ng aming mga pangarap ni John. Kulang isang linggo akong hindi naglalabas ng kuwarto ko. Hindi pa alam ng mga magulang namin ang nangyari kay Sheena.

      Gusto akong kausapin ni John pero ayoko siyang harapin. Kaya ang ginawa niya ay sinundan ako sa Simbahan ng magsimba ako at kinausap niya ako paglabas namin.

      "Andria, hindi ko alam ang gagawin ko. Buntis si Sheena at ako ang idinidiin na maygawa."

      "Pinasok mo 'yan, kailangang panagutan mo." Tinatagan ko ang sarili ko sa paghaharap namin na iyon ni John.

      "Sigurado ka ba na ikaw nga ang Ama?" usisa ko pa at hindi siya nakasagot.

      "Andria, ikaw ang mahal ko. Hindi ko naman siya mahal, eh."

      Nakita kong nanggigilid na ang luha sa mga mata ni John.

      "Sumama ka sa akin, Andria. Magtaanan tayo. Hindi ba mahal mo ako? Hindi ba?" tuluyan nang umagos ang luha sa mukha niya.

      Ako man ay napaiyak na rin. "Hindi iyon ang solusyon, John."

      "Wala nang ibang paraan."

      "Nakahanda ako sa ano mang mangyayari."

      "Andria....."

      "Oo, John. Alin sa dalawa, tayo o kayo. Bahala na." Ipinakita ko sa kanya ang aking katatagan. Noon ko naman nakita ang kanyang kahinaan.

      "Aalis na ako, John. May pupuntahan pa ako."

      Naiwan siya sa mesa na aming pinag-usapan. Paglabas ko sa kapitiryang iyon ay saka ko pinahid ang aking luha. Ang totoo ay gusto ko lamang mag-isa. Bumalik muli ako sa Simbahan at nanalangin. Makalipas ang ilang oras ay umuwi na ako.

      Nandoon na sina Nanay at Tatay at nandoon din si John pati si Sheena. Malungkot lahat ang anyo nila ng lumapit ako. Dead-ma naman ako, "Anong nangyari sa inyo, para kayong namatayan?" usisa ko. Tinitigan ako ni John pero agad akong umiwas.

      "Napagkasunduan namin na ipakasal na sina Sheena at John sa lalong madaling panahon," wika ni Tatay.

      Alam ko naman na ang dahilan pero hindi ako nagpahalata. Pinilit kong ngumiti, "Well--- goodluck to both of you." Sabi ko sa dalawa. Ang totoo'y parang bulkan na gustong sumabog ang dibdib ko sa galit. "Excuse me." Dumiretso ako sa kuwarto at doon ako nag-iiyak.

      May kumakatok sa pinto at binuksan ko. Si Nanay pala iyon. Niyakap ko. "Napakasakit Nanay. Bakit ganoon?"

      Alam ni Nanay na may unawaan na kami ni John.

      "Talagang ganoon ang buhay, Anak. Lakasan mo ang loob mo." Niyakap din ako ni Nanay. Alam kong awang-awa siya sa akin dahil alam niyang mula pa pagkabata ay mahal ko na si John.

      Pinilit kong makahanap ng trabaho sa Maynila. Napasok naman agad ako. Ayoko kasing makita ang kasal nina Sheena at John, higit sa lahat, ayoko nang bumalik pa sa lugar namin dahil gusto kong makalimutan na ang mapait na kahapon sa buhay ko.

      Pinilit kong kalimutan ang lahat at ituring na isa lamang masamang panaginip ngunit sadyang ganoon ang damdamin na mahilig magpakirot sa puso lalo na 'yung mga sugatan.

      Tulad ngayon, sa araw na ito ay nandito na naman ako sa Simbahan ng Antipolo. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na gunitain ang araw na magkasama kami ni John sa lugar na ito, mismong dito sa inuupuan ko. Nananariwang muli sa aking pandinig ang sinasabiniya noon sa akin na mahal na mahal niya ako. BASAG NA BULAKLAK BAGONG PAG-ASA akin na mahal na mahal niya ako. Tatlong taon na ang nakalilipas buhat noon at tatlong taon na rin ang nakalilipas buhat ng pakasal sila ni Sheena.

      Alam kong masakit din para kay John ang nangyari sa buhay nila. Mag-iisang taon nang wala si Sheena buhat ng mamatay sa sakit na lung cancer. Bata pa kasi siya ay naninigarilyo na.

      Pero kahit papaano ay kapatid ko pa rin siya, kahit na sabihing anak siya ni Tatay sa ibang babae. Ipinagdasal ko ang kanyang kaluluwa. Matapos akong magnobena para sa kaligtasan ng kaluluwa ni Sheena ay lumabas na ako sa Simbahan.

      Pababa na ako sa hagdan ng mabangga sa akin ang isang bata at bungisngis na nakatitig sa akin. Nakilala ko agad, ang anak ni Sheena at John 'yon. Nagalak ang aking kalooban at nasasabik kong kinarga ang bata. Hinalikan ko ay ibinabang muli.

      Higit pa roon ang nadama kong galak ng matitigan ko ang Ama ng bata, si John.

      "Come to Papa." Ani John sa Anak at hinawakan sa kamay.

      "Hi! Andria." Nginitian niya ako at ngumiti naman din ako.

      "Say hello to Tita Andria," aniya sa bata.

      "Hello.....?" kumaway-kaway pa ang bata at ngumiti.

      Nabuhay muli ang natutulog kong damdamin kay John. Gusto ko siyang yakapin pero nakakahiya. Kaya ang bata na lamang ang niyakap ko at hinalikan.

      Hinawakan ni John ang kamay ko. Nagkatitigan kami. "Let's go inside..." aniya na sa pandinig ko ay tila may bato balani na nagpasunod sa akin. Pumasok kami sa Simbahan at muli, sa dating puwesto naming dalawa.

      "Jun-Jun..." ani John sa Anak niya. "Mag-pray ka kay Lord at mag-thank-you dahil binigyan ka muli niya ng bagong Mommy."

      Tumango lang si Jun-Jun at tumanaw sa akin, ngumiti. Si John naman ay ginagap ang kamay ko at nagtapat muli ng pag-ibig.

      "Kaytagal kong pinanabikan ang mga sandaling ito. Will you marry me, Andria?"

      Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Sinaktan ako noon ni John, iniwanan at hinayaang mangulila. Nag-isip akong mabuti kung tatanggapin ko ba siyang muli.

      Ah! Mahal ko pa rin siya. At ang bata, kailangan niya ng Isang Ina. Kalimutan na ang nakaraan, ang nakaraan ay nakaraan na at hindi na maibabalik pa, sabi ko sa sarili ko. Sa makatuwid ay payag na ako.

      "This time--- no more casualty of love.......," masuyong sabi ni John. "I love you very much, Andria."

      Masaya kaming lahat na lumabas sa Simbahan. Hawak-kamay kaming naglalakad na tatlo, sa gitna si Jun-Jun.

      Sa paglabas naming iyon ng Simbahan, sa pagharap maning muli sa kasalukuyan at kinabukasan--- alam kong may magandang pagkakataon na naghihintay sa amin, sa aming bagong pamilya.