MAY 11,1994: Sa Antipolo, Rizal.

      Parang kahapon lamang ang mga nakalipas na taon. Ganito rin ang petsa ng magsimba kami ng lalaking pinakaiibig ko sa Antipolo.  

      Matapos kaming dumalaw ni John Maverick sa kaibigan niyang nakatira sa Vermont Park Subdivision sa Marcos Hi-way ay nagtuloy kami sa Antipolo Church.   

      Kaibigan lamang ang turingan namin ni John sa isa't isa, 'yun ang alam namin. Pero deep inside sa puso ko ay mahal ko siya at nadarama kong mahal din niya ako. May mga pagkakataon kasing nagpapahiwatig siya ng panliligaw sa akin at sinasabi niyang mahal niya ako.

      May usapan kaming dalawa, at may pangako siya sa akin na sa sandaling marating na niya ang kanyang pangarap na maging isang bantog na pintor at makaipon ng sapat ay liligawan niya ako at paiibigin pagkaraan ay hihingin niya ang mga kamay ko sa aking mga magulang upang ako ay tuluyan na niyang maangkin.

      Alam ko kung hanggang saan ang pagmamahal ni John sa akin at minsan ko pang napatunayan sa loob ng simbahan. Nakaluhod ako at taimtim na nananalangin ng marahan niyang ginagap ang isa kong kamay. Pinisil niya iyon at napalingon ako sa kanya, waring nagtatanong kung bakit. At sa mga sandaling iyon, dama ko na may bumabagabag sa kanyang damdamin.

      "Ano 'yon, John?" marahan kong sabi.

      "Andria, ipangako mo sa akin Andria na hihintayin mo ako. Na hindi ka iibig sa iba..... Mahal na mahal kita, Andria.....," aniya at hinalikan pa niya ang aking kamay.       

      kaysarap sa aking pandinig. Dama ko ang malamyos niyang tinig na humaplos sa aking puso ng mga sandaling iyon. Sa aking galak ay napatango na lamang ako dahil nang magtama ang aming mga mata ay parang nawalan ako ng ulirat.

      Maligayang-maligaya ako noon. Tahimik man ako't nagpatuloy sa pananalangin ay nagdiriwang naman ang puso ko sa galak. Abot ang pasasalamat ko sa Panginoon dahil alam kong may dalawang puso na kanyang ipinagpapala at alam ko rin na kami ni John ang mga iyon.

      "Oo, John. Mahal din kita."

      Alam kong walang ibang nakakarinig ng sumpaan namin ni John kundi ang Diyos lang. Siya ang tanging saksi.

      Noon iyon. Ngunit ngayon, ngayong taon na ito ay nag-iisa na lamang akong nagsimba sa Antipolo. Malungkot at higit sa lahat ay masakit para sa akin ang mga pangyayari. Na maglahong parang bula ang lahat ng mga pangarap naming dalawa ni John.

      Gusto kong sisihin ang Diyos sa nangyari ngunit sino ako para tumutol sa mga kagustuhan niya sapagkat ako'y isa lamang niyang alagad na nandoon sa araw na iyon at nakaluhod sa harap Niya, pilit na humihingi ng tulong na bigyan ako ng sapat na pang-unawa at katatagan ng loob.

      Hindi ko lubos na maisip kung ano ang naging pagkukulang ko kay John. Sa simula pa lamang ay palagi ko na siyang inuunawa. Alam niya 'yon! Dahil mahal ko siya!

      Sa kabila ng lahat...... ngayon ay nag-iisa na lamang ako at nangangarap. Nangangarap sa mga nakalipas na sandali na alam kong siyang magbibigay ng kaligayahan sa puso kong sugatan kahit na panandalian lamang.